Rzeźba terenu:

Charakterystyczną cechą tych krain jest położenie w granicach zasięgu najmłodszego zlodowacenia, zwanego bałtyckim.
W obrębie pojezierzy wydzielono kilka typów krajobrazów naturalnych:
W strefie moren czołowych występuje krajobraz pagórkowaty pojezierny. Charakterystycznymi jego cechami są ciągi wzgórz
morenowych oraz liczne jeziora wypełniające zagłębienia śródmorenowe i rynny polodowcowe. Część wzgórz porośnięta jest
lasami, taki ty krajobrazu występuje na Pojezierzu Kaszubskim w tzw. Szwajcarii Kaszubskiej oraz na północnej części
Pojezierza Suwalskiego.
Na południe od wzgórz morenowych rozwinął się krajobraz sandrowy pojezierny. Są to głównie płaskie i faliste powierzchnie
w obrębie, których występują jeziora. Powstały one wskutek wytapiania się brył lodu znajdującego się w piaskach i żwirach
sandrowych, tereny te najczęściej porośnięte są borami sosnowymi.
Pojezierza Pomorskie i Wielkopolskie rozciągają szerokie, równoleżnikowo przebiegające pradoliny: Toruńsko- Eberswaldzka
i Warszawsko- Berlińska. Profil przeznaczony tych for jest asymetryczny. Zbocza północne są najczęściej
strome, południowe łagodne. Dno doliny jest szerokie i osiąga czasem kilkanaście kilometrów wysokości. Rozwineły się tam
wydmy śródlądowe występujące dziś powierzchnie na Międzyrzeczu warciańsko –noteckim oraz miedzy Bydgoszczą a Toruniem.
Krajobraz ten nazywamy dolinnym wydmowym.

Podsumowując ukształtowanie

Na Pojezierzach rzeźba terenu jest silnie urozmaicona, mają charakter polodowcowy. Główne elementy to: wał moren czołowych,
równiny sandrowe, pradoliny i rynny polodowcowe. Występuje tu strefiwość form polodowcowych.